Als Lidija Zelović op haar 22ste de oorlog in Bosnië-Herzegovina ontvlucht, weet ze nog niet dat ze daarmee ‘vluchteling’ wordt. En dat haar leven daarmee gekenmerkt wordt door pendelen tussen haar geboorteplaats en Amsterdam, tussen vroeger en nu, tussen Lidija zijn en als vreemdeling gezien worden.

Uit een immense hoeveelheid dagboekmateriaal, dat het merendeel van haar volwassen leven in Nederland beslaat, stelt ze een zelfportret samen dat deze tweestrijd over het voetlicht brengt. De huiselijke momenten met haar ouders en broer, die met haar meekwamen, en de onderonsjes met haar zoon wisselt ze af met maatschappelijke gebeurtenissen, zoals de moord op politicus Pim Fortuyn, de toeslagenaffaire en de verkiezingswinst van de PVV in 2024. In drie decennia zien we Nederland een land worden met een radicaal-rechtse regering.

Met deze combinatie van dagboekfragmenten, journaalbeelden en ander archiefmateriaal geeft Zelović een zeer persoonlijk inkijkje in haar leven. Tegelijk houden haar observaties vanuit het perspectief van een ‘eeuwige buitenstaander’ Nederland ook een spiegel voor.