Saaie speelplekken

Het leven van stadskinderen speelt zich steeds meer binnen af. In de stad is het druk, speelruimte is schaars en autoverkeer belemmert de veiligheid op straat. Ook smartphones, tablets en spelcomputers houden kinderen aan huis gekluisterd. Het gevolg: kinderen spelen minder buiten. En de speelplekken die kinderen naar buiten moeten lokken? Vaak bestaan die uit een verzameling goed doordachte toestellen met weinig risico’s, die niets overlaten aan de creativiteit van het kind. Plekken waar ouders vanaf een picknickbankje hun kinderen in de gaten kunnen houden, op enkele minuten van huis.

Voor wie richten we die speelplekken in? Voor ouders of voor de kinderen zelf? Is spelen in de stad niet veel te saai geworden voor kinderen? Onderzoekers pleiten voor meer risico’s tijdens het spelen en voor minder ‘uitgedachte’ buitenruimtes en speelplekken. Wat is de beste oplossing? En dan niet alleen voor de de vierjarige, maar ook voor de twaalfjarige en alles daartussenin en daarboven? Worden al deze kinderen wel genoeg gezien en gehoord bij het inrichten van stedelijke buitenruimtes?