Na veelgeprezen essays als dial H-I-S-T-O-R-Y (1997) en Double Take (2009) ontrafelt Johan Grimonprez dit keer de dekolonisatie van Congo. Scherp schetst hij de internationale context van Koude Oorlog, Amerikaanse burgerrechtenbeweging en de Beweging van Niet-Gebonden Landen in de VN, en zoomt dan in op de moord op Congo’s eerste democratische leider Lumumba in 1961 en de directe betrokkenheid van Belgische en Amerikaanse overheden, die het Congolese uranium niet kwijt wilden.

16 februari 1961. Twee jazzmuzikanten, Abbey Lincoln en Max Roach, bestormen de VN Veiligheidsraad en protesteren tegen de moord op Patrice Lumumba, de eerste democratisch verkozen premier van Congo. Het is zes maanden na de toelating van zestien nieuwe onafhankelijke Afrikaanse landen tot de VN, een politieke aardbeving die de meerderheid van de stemmen wegschuift van de koloniale Westerse machten. Terwijl Sovjetleider Nikita Chroesjtsjov uit verontwaardiging met zijn schoen slaat over de medeplichtigheid van de VN aan de omverwerping van Lumumba, zoeken de VS hun toevlucht in de jazz. Bang om het Congolese uranium kwijt te raken, sturen ze muzieklegendes als Louis Armstrong, Nina Simone, Dizzy Gillespie en Duke Ellington naar Afrika om de aandacht af te leiden van de door de CIA gesteunde staatsgreep. Intussen worstelen Armstrong en anderen met een pijnlijk dilemma: hoe kunnen ze een land vertegenwoordigen waar rassensegregatie nog springlevend is?