Pafferig gezicht, omhoog prijkend haar en een blik in de ogen alsof zijn interne klok weer nodig moet worden opgewonden. Henry Spenser (Jack Nance) is onze held – of misschien wel anti-held – in de surreële en desolate, industriële wereld van Eraserhead (1977). De debuutfilm van de recentelijk overleden cultregisseur David Lynch is misschien wel de meest lynchiaanse film op zijn naam. Want vreemder dan dit wordt het niet!

Henry gaat uit met een meisje, waarna zij zwanger blijkt. Haar ouders dwingen hem met haar te trouwen. En als dat al klinkt als een soort nachtmerriescenario, wacht dan maar tot hun bizarre liefdesvrucht het levenslicht ziet. En dan hebben we het nog niet eens gehad over het mismaakte meisje dat in de radiator woont en lieve liedjes zingt over de Hemel, over een dystopische potlodenfabriek en dissonanten bromgeluiden die je kijkervaring continu ongemakkelijk maken.

Lynch deed er jaren over om deze film te maken, maar die zette hem meteen op de kaart als een regisseur met een unieke visie. Hierna volgden de dramatische biopic The Elephant Man en zijn eerste verfilming van het epische scifi-boek Dune. Pas écht lynchiaans werd het pas weer met Blue Velvet, waarin zijn bizarre droomlogica een authentieke Amerikaanse buitenwijk binnendringt. Later deed hij dat opnieuw met Twin Peaks, Lost Highway en misschien wel zijn meesterwerk Mulholland Drive. Maar of het ooit nog zo bizar werd als Eraserhead? Dat moet je misschien maar zelf bekijken, om erover te kunnen oordelen.