In Eureka werkt regisseur Lisandro Alonso, na Jauja (2014), voor de tweede maal samen met acteur Viggo Mortensen. De laatste bracht Alonso in contact met de bewoners van het Pineridge-reservaat in South-Dakota, waar een groot deel van de film werd opgenomen.

Een archetypische cowboy (Viggo Mortensen) sjokt een archetypisch westernstadje binnen op een archetypische wraakmissie. Wacht, het is ‘maar’ een film in een film die de kijker vervolgens naar een hedendaags Native-American reservaat transporteert waar de inheemse politieagente Aliana met de uitwassen – geweld, openbare dronkenschap – van de uitzichtloze armoede wordt geconfronteerd.

Aliana’s nichtje Sadie ziet maar één uitweg uit de misère; een toverdrankje van haar grootvader dat nieuwe dimensies opent. Waarna de handeling zich verplaatst naar het Braziliaanse regenwoud anno 1974, waar de bevolking het al niet veel beter vergaat dan in de VS, in welk tijdperk ook.

Een film die op papier een overdaad aan plot lijkt te bevatten, openbaart zich in de praktijk als een dromerig meanderende bespiegeling over de ‘ander’ die zich in het beste geval tegen onwetendheid en in het slechtste tegen vijandigheid moet verweren. De Argentijn Alonso schept zijn eigen magisch-realistische werkelijkheid, met een beschouwende rol voor een Jabiru-ooievaar. Een imponerend, sierlijk schepsel, dat met zijn grijszwarte hals en dito bek voor een wonderbaarlijk schouwspel zorgt.